November 2019. Het is 2 uur ’s nachts en ik word wakker. Ik moet nodig naar het toilet. Waar ben ik eigenlijk? Ik doe het licht aan en ik herken de hotelkamer van Claridge Hotel Madrid. Het is vanavond weer laat geworden, je zit hier eigenlijk nooit voor 21:00 uur aan tafel. Morgen is het vrijdag dan ga ik lekker naar huis. Veel tijd heb ik niet. Zondagmiddag vertrekt mijn vlucht naar Nantes in Frankrijk.
Hoe ben ik hierin terecht gekomen? Ik werk al bijna 12 jaar voor dit dental depot. Jaren was ik verantwoordelijk voor de inrichting van mondzorgpraktijken en de fiscale aanvliegroute en financiering daarvan. En toen kwam dit. Een Europees project over 11 landen waarbinnen ik de verkoop en marketingprocessen moet stroomlijnen. Een mooie kans om nieuwe dingen te leren. Dat vonden Carola en mijn kinderen Emy en Noud ook.
En nu? De 40% reistijd die werd beloofd, blijkt 80%. De 50 uur die ik altijd al werkte, zijn er u 80. Een vliegreis voelt niet eens meer speciaal, eten in een restaurant is noodzaak en ik drink teveel. Dat glas bier of wijn zie ik als een beloning na een te lange dag werk. Een beloning voor wat eigenlijk? Ik ben bijna niet meer thuis, zorg slecht voor mijn gezondheid, zowel lichamelijk als geestelijk, en het werk is niet eens leuk.
Maart 2020. Het Coronavirus doet zijn intrede. Mijn project wordt per direct stopgezet. 80 uur werken, valt van de één op andere dag terug naar 0. Ik zit doorbetaald maar werkloos thuis. Ik schrik van wat ik daar aantref. Mijn gezin is inmiddels zo op elkaar ingespeeld dat ze het prima zonder mij redden. Ik voel mij onzichtbaar.
In de weken daarop gaat het beter en krijg ik mijn zichtbaarheid terug. Ik breng en haal mijn kinderen naar en van school, ik ben bij ieder ontbijt en avondeten, we lezen weer een verhaaltje voor het slapen gaan en we doen dingen samen. Ik heb er echt plezier in, wat een verademing na de gigantische achtbaan en bubbel waar ik in de afgelopen 2 jaar in heb gezeten.
Mijn werkgever doet nog verwoede pogingen om mij aan het werk te houden door wat projectjes door te schuiven die al een jaar of tig sluimeren. Ze zijn te laat! Ik ga richting de grens, ik voel het aan mijn lijf en ik merk het aan mijn
prikkelbaarheid. Ik ben in 2016 al een keer tegen de vlakte gegaan. Ik stond nietsvermoedend onze blokhut in de tuin te schuren en ik werd wakker in een ambulance. Die keer liep het gelukkig goed af maar dit was duidelijk een waarschuwing van mijn lijf. Sindsdien herken ik de signalen eerder.
Na een paar weken ben ik weer onderdeel van mijn gezin. Ik heb dit plekje terug moeten verdienen. Ik zit een beetje verloren op mijn thuiskantoor duimen te draaien. Carola merkt het op. Ineens zegt ze: “waarom neem je geen ontslag om voor jezelf te beginnen?”. Ze vult het aan met: “je bent al minimaal 4 jaar aan het weggaan daar. Doe het gewoon! Ik heb er alle vertrouwen in”. Er lijkt een deur open te gaan.
Ineens zie ik het voor me. Ik visualiseer hoe mijn bedrijf eruit gaat zien. Mijn hele leven al sta ik in dienst van anderen. Dat begon al vroeg. Ik was de leerling die juf hielp met stoelen op de tafels zetten en het klaslokaal vegen. Ik ben de persoon die stopt als iemand met een lekke band staat. Deze dienstbaarheid, laat ik het zo maar noemen, is wie ik ben. Het zit in mijn DNA. Het is mijn grootste kwaliteit maar ook mijn grootste valkuil. Toch gaat dit de basis worden van mijn bedrijf. Maar niet meer voor iedereen…….
Voor wie niet? “Mannetjes” noem ik ze en dat zijn het vaak ook. Mensen die denken dat ze beter zijn dan een ander. Ze oordelen op basis van wat zij aan de oppervlakte zien
en zijn blind of niet geïnteresseerd voor wat eronder zit. Ik word altijd een beetje tegendraads en plagerig in de buurt van dit type mens.
Pas sinds kort realiseer ik mij waar deze sterkte drang naar gelijkwaardigheid vandaan komt. Al op jonge leeftijd moest ik mijn eigen boontjes doppen. Ik was veel op mijzelf aangewezen en dat heeft mij heel zelfstandig gemaakt. Dat ben ik nog steeds. Verder bind ik mij niet zo snel aan mensen en hulp accepteren is ook zo mijn ding. Ik moet wel toegeven dat dit, naarmate ik ouder word, steeds beter gaat. Geen toffe jeugd dus maar dat heeft mij wel gebracht waar ik nu sta. Daar ben ik zelf eigenlijk best tevreden mee.
1 juli 2020. Ik stap als ondernemer de wijde wereld met de missie om mondzorgpraktijken te helpen met ondernemen. Ook ik maak de beginnersfout om alles voor iedereen te willen zijn. Hierdoor is eigenlijk niet duidelijk waar iemand mij voor kan bellen. Ik gun mijzelf dit leerproces.
1 juli 2022. Het ouderwetse kwartje valt! Ik heb ineens helder in beeld voor wie ik er wil zijn en wat ik voor hun kan betekenen. Ik ga alleen nog mensen helpen die net als ik op de barricade staan voor gelijkheid en vrijheid. Dat herken ik vooral bij veel mondhygiënisten die nu op ZZP basis in een praktijk werken. Ondernemend, eigenzinnig, lef, nieuwsgierig en een tikkeltje eigenwijs.
Als mondhygiënist heb je een sterkte band met je patiënt. Je bent net een kapper, je patiënten vertellen je alles. Je helpt mensen hun mond gezond te maken en houden. Dat is alleen de praktische kant. Wat lever je nou echt? Mensen voelen zich bij jou gehoord, gezien en uniek. Dát is wat je doet. Na elke behandeling lopen ze zelfverzekerder en gelukkiger de deur uit. Door jou durven ze weer te lachen.
Je beroep heeft ook mindere kanten. Niet iedereen neemt je even serieus. Sommige voelen zich hoger in rang en laten dat duidelijk merken (hé, dat klinkt als een “mannetje”). Je moet soms werken op en met de oudste spullen en je krijgt onvoldoende tijd voor je patiënt. Je bent zelfs al veredelde assistent en schoonmaker genoemd. Deze mentale onderdrukking hou je best een tijdje vol maar er komt een moment dat het genoeg is geweest.
Ongemerkt ben je in een keurslijf geduwd. Het benauwt je steeds meer. Het is tijd om je eigen beslissingen te nemen, je eigen fouten te maken en om je patiënten een thuishaven te bieden die bij jou en hun past. Tijd om uit te vliegen. Je besluit om een eigen praktijk te beginnen. Jij wilt ondernemen. Correctie: jij gaat ondernemen. Is dat spannend? Absoluut! En daarom ga ik je helpen.
Je hebt iemand nodig die begrijpt waar je vandaan komt en waar je naartoe wilt. Iemand die voor je vecht en in de bres springt, ook als het lastig wordt. Iemand die je kan bellen als je het even niet meer ziet zitten en iemand die weet wat er moet gebeuren. Die iemand ben ik. Ik ben jouw adviseur, mentor, gids en therapeut ineen.
Verwacht geen vlakke weg. Ook de weg naar het paradijs kan lang en hobbelig zijn. Misschien heb je iets te lang gewacht en ben je ongeduldig. Toch zal je geduld nodig hebben want dat wordt zeker op de proef gesteld. Neem een lening bij de bank bijvoorbeeld. Helaas moet je ook daar met een beter verhaal komen dan anderen. Je krijgt maar één kans voor een eerste indruk dus zorg voor een knallend en professioneel ondernemingsplan. Pittig maar niet onmogelijk. Laat dat maar aan mij over.
Elke mondhygiënist verdient een plek waar zij of hij als gelijke wordt gezien. Een plek waar je je gewaardeerd voelt, jezelf kunt zijn en elke dag positief geprikkeld wordt om het beste uit jezelf halen en plezier te hebben in wat je doet. Dit is mijn missie, hier ga ik voor!
Remko van der Ploeg
Secondent
Rammekens 3
1823 HG Alkmaar
Tel. 06 - 29 080 213
remko@secondent.nl
KvK-nummer 78361478
